Met zijn nieuwe schilderijen, die Dinnis van Dijken (1990, Groningen) presenteert in zijn eerste solotentoonstelling Slap that Jello and watch it wobble, probeert hij de schilderkunst te integreren in het dagelijks leven, met name in het leven van millennials. Met zijn werk bevraagt Van Dijken zowel het kunstenaarschap als de rol van de schilderkunst anno 2023.
Vragen zoals: ‘Wat is het praktische nut van een schilderij?’, ‘Kan het dienen ter vermaak?’ en ‘Kan een schilderij een integraal onderdeel van het dagelijks leven worden of blijft het altijd een geïsoleerd kunstwerk?’, staan centraal.
Schilderkunst is bij uitstek een visueel medium, maar Van Dijken kijkt naar de onderbelichte aspecten en hoe deze op nieuwe manieren ingezet kunnen worden. Heeft zijn werk binnen de tentoonstelling betekenis als beeldende kunst, daarbuiten – in de huiselijke omgeving – zou ze kunnen functioneren als speelbord, tafellaken of anderszins.
De titel van de tentoonstelling verwijst naar de Jello theorie, populair geworden op platforms zoals TikTok, die mensen van hun vliegangst zou kunnen afhelpen. Deze theorie vergelijkt een vliegend vliegtuig met een balletje dat in een gelatine-achtige ruimte zweeft (Jello). De druk van de Jello zorgt ervoor dat het balletje niet zinkt, zelfs niet wanneer er hard aan wordt geschud. Dit is te vergelijken met wat er gebeurt met vliegtuigen tijdens turbulentie. Volgens Van Dijken werkt dit met kunst precies zo: kunst is een vormloze entiteit die evolueert en zich aanpast aan maatschappelijke veranderingen, maar zal altijd in staat zijn om haar kernvorm en functie te behouden. Kunst doorkruist de tijd, geduwd en gestuwd door een inmiddels wiebelende luchtledige massa van een met internet verzadigde beeldcultuur.